Βιβλιοκριτική – Paradise General: Riding the Surge at a Combat Hospital in Iraq

Άλλοι τη χαρακτηρίζουν μεγάλο σχολείο, άλλοι τη βλέπουν σαν χαμένο χρόνο από τη ζωή τους κι άλλοι κάνουν τα πάντα για να την αποφύγουν… Η στρατιωτική θητεία σίγουρα δεν είναι πάντα μια ευχάριστη εμπειρία, αλλά παραμένει ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στη ζωή κάποιου που τη βιώνει. Ως απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών είχα τη τύχη να καταταχθώ στον Στρατό Ξηράς με όπλο το πτυχίο μου, ένα ιδιαίτερο προνόμιο στη χακί πραγματικότητα των επόμενων μηνών που θα ζούσα πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα.

Οι ιστορίες του παππού μου για το μέτωπο της Αλβανίας -ο οποίος υπηρέτησε στην 8η Μεραρχία Πεζικού Ιωαννίνων- με ενθουσίαζαν από μικρό παιδί και μου εμφύσησαν ένα αίσθημα ευθύνης που κι εγώ με τη σειρά μου έπρεπε να φέρω εις πέρας, με νέα βέβαια μέτρα και σταθμά. Έτσι, η παροχή ιατρικής φροντίδας στη μάχη, ο συνδυασμός δηλαδή της επιστήμης που υπηρετώ και των αρχέγονων ενστίκτων που διέπουν τη τέχνη του πολέμου, ήταν κάτι που με προκαλούσε.

Υπηρέτησα σε μάχιμες μονάδες του Ανατολικού Αιγαίου και της Κρήτης, έζησα έντονες εμπειρίες τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε ιατρικό επίπεδο, οδηγήθηκα σε αλλαγή επιλογής ειδικότητας (και κατ’ επέκταση καριέρας) αλλά πάντα είχα ένα αίσθημα ότι κάτι μου έλειπε. Κι αυτό ήταν η εμπειρία του πολέμου.

Αυτό το κενό προσπάθησα να το καλύψω με περαιτέρω εκπαίδευση μετά την απόλυσή μου (σεμινάριο TCCC-MP, εξαιρετικό διήμερο το οποίο θα περιγράψουμε εκτενώς σε άλλο άρθρο του site) αλλά και μέσω της ανάγνωσης. «Μ’ ένα βιβλίο πετάω» υποστήριζε η καμπάνια για δημιουργία αναγνωστών το 1994, και από παιδί η φράση αυτή μου έμεινε ανεξίτηλη.

Paradise General front cover

Paradise General back cover

Για να πετύχει το σκοπό του το βιβλίο του Dr. Dave Hnida “Paradise General: Riding the Surge at a Combat Hospital in Iraq”, δηλαδή την ταύτιση του αναγνώστη με τον ήρωα-αφηγητή, δεν έπρεπε να κάνει και πολλά… Ο Dr. Dave Hnida, ως οικογενειακός γιατρός με χειρουργική εμπειρία, προσφέρεται εθελοντικά για 2 αποστολές στο Ιράκ: πρώτα ως ιατρός μάχης τάγματος το 2004 και στη συνέχεια ως αρχηγός ομάδας τραύματος στο πιο πολυσύχναστο Νοσοκομείο Υποστήριξης Μάχης (Combat Support Hospital – CSH) το 2007.

Ειλικρίνεια, αυτοσαρκασμός και χιούμορ συνιστούν τη ψυχολογική του ασπίδα για να αντεπεξέλθει στις σκοτεινές ώρες ενός άγραφου πολέμου και να παρέχει τη καλύτερη δυνατή ιατρική περίθαλψη. Σαν άλλος M*A*S*H πραγματοποιεί χειρουργικές επεμβάσεις κάτω από αδιανόητες συνθήκες σε σκηνές, με τα περιστατικά να μην έχουν τελειωμό. Το Νοσοκομείο Υποστήριξης Μάχης του Dr. Dave Hnida είναι το μόνο που στελεχώνεται από εθελοντές, μεσήλικες εφέδρους -αλλά έμπειρους- ιατρούς που περιφρονούν την εξουσία και την ιεραρχία. Παρ’ όλα αυτά, το ποσοστό επιβίωσης φθάνει το 99,5% γεγονός που οδηγεί το στρατό των ΗΠΑ να κάνει τη συγκεκριμένη υγειονομική δομή προορισμό εκλογής για τις αεροδιακομιδές.

Όλοι μας έχουμε φαντάσματα που μας κυνηγούν. Εννέα από τα θύματα της ένοπλης επίθεσης στο Λύκειο Columbine ήταν ασθενείς του Dr. Hnida. Η κόρη του έπεσε θύμα βιασμού, ενός γεγονότος που έλαβε πολύ μεγάλη δημοσιότητα. Η παλιά πληγή «μαραίνεται απ’ το γέλιο μου, πίνει απ’ τα δάκρυά μου» μας θυμίζει με νότες ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, κι ο Dr. Hnida το κάνει πράξη μετατρέποντας την απελπισία του σε επιθυμία να βοηθήσει όσο περισσότερους νέους μπορεί. Η απόφασή του αυτή να καταταγεί ως έφεδρος στο πόλεμο του Ιράκ στα 48 του χρόνια, αποτελεί από μόνη της απόδειξη της δέσμευσής του να εκπληρώσει το στόχο ζωής που έθεσε.

Αφιερωμένο στη 331 Β΄ ΕΣΣΟ 2014 (ΚΕΤΘ – 80 ΤΥΕΘ – 547 Α/Μ ΤΠ).

Military Training (TCCC-MP course)